พระนาคเสนจึงมีเถรวาจาว่า มหาราช ขอถวายพระพรบพิตรพระราชสมภาร สมเด็จ
พระบรมโลกนาถศาสดาจารย์ ยินดีที่จะให้คนเหล่านี้ธรณีสูบเอาไปหรือ บพิตรพระราชสมภาร
สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ปิ่นธรณีมีพระราชโองการตรัสว่า ภนฺเต ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า
สมเด็จพระพุทธเจ้าจะได้ยินดีที่จะให้คนทั้งหลายนั้นแผ่นดินสูบเอาไปหามิได้
พระนาคเสนจึงมีเถรวาจาว่า มหาราช ขอถวายพระพรบพิตรพระราชสมภาร ถ้าว่า
สมเด็จพระบรมโลกนาถศาสดาจารย์ไม่ยินดีที่จะให้ใครไปอวิจีให้ธรณีสูบเอาไป ผู้ใดประทุษ-
ร้ายต่อพระองค์เจ้า แผ่นดินจึงสูบไปฉะนี้แล้ว คำเดียรถีย์ว่า สมเด็จพระพุทธเจ้าเข้าพระ
นิพพานไป หาความยินดีมิได้ บุคคลบูชามีโทษหาประโยชน์มิได้ คำนี้ผิดหาจริงไม่ ผู้ใดกระทำ
สักการบูชาแก่สมเด็จพระพุทธเจ้าอันเข้านิพพานไปหาความยินดีมิได้นี้ มีผลมีประโยชน์
หาโทษมิได้
พระเจ้ากรุงมิลินท์ปิ่นกษัตริย์ได้ทรงฟังก็ทรงพระโสมนัสปรีดา จึงตรัสสรรเสริญว่า
ภนฺเต ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า ปัญหานี้คัมภีรภาพลึกล้ำฟั่นเฝือยิ่งนักหนา นี่แหละพระผู้เป็นเจ้าแก้
ไขให้แจ่มแจ้งเป็นอันดี ยังคำเดียรถีย์อันเป็นมิจฉาทิฐิเห็นผิดนั้น ให้ลี้ลับอัปภาคย์ไป แต่วันนี้
ไปเดียรถีย์จะมิได้ว่าต่อไปได้อีกแล้ว พระผู้เป็นเจ้านี้ล้ำเลิศประเสริฐกว่าคนทั้งหลาย โยมจะรับ
เอาอภิปรายของพระผู้เป็นเจ้าตั้งแต่งไว้ในกาลบัดนี้
วิชฌาวัชฌปัญหา คำรบ 1 จบเท่านี้
สัพพัญญูภาวปัญหา ที่ 2
ภนฺเต นาคเสน พุทฺโธ สพฺพญฺญูติ อาม มหาราช ภควา สพฺพญฺญู จ ภควโต สตตํ
สมิตํ ญาณทสฺสนํ ปจฺจุปฏฐิตํ อาวชฺชนปฏิพทฺธํ ภควโต สพฺพญฺญุตญาณํ อาวชฺชิตฺวา
ยทิจฺฉิกํ ชานาตีติ ฯ
พระเจ้ามิลินทราธิบดีมีพระราชโองการตรัสถามว่า ภนฺเต นาคเสน ข้าแต่พระนาคเสน
ผู้ปรีชา สมเด็จพระพุทธเจ้าของเรานี้ เป็นสัพพัญญูหรือ
พระนาคเสนจึงมีเถรวาจาว่า อาม เออบพิตรพระราชสมภาร สมเด็จพระศาสดาจารย์
